Zapraszamy do udziału w Konkursie Literackim im. Elżbiety Daniszewskiej

“Elżbieta Daniszewska spędziła prawie dziewięćdziesiąt lat swojego pracowitego życia w Knyszynie, gdzie ciężko pracowała w swoim gospodarstwie. Jednak praca na roli jej nie wystarczała i dlatego w latach sześćdziesiątych rozpoczął się w jej życiu okres wielkiej aktywności w pracy społecznej i działalności literackiej. Przez wiele lat była przewodniczącą knyszyńskiego Koła Gospodyń Wiejskich. A koła te w latach powojennych były głównym czynnikiem aktywizacji kobiet wiejskich. Niosły kaganek oświaty i  postępu w  życiu wsi. W  1974 roku założyła zespół Kołowrotki. Był to jeden z pierwszych zespołów ludowych w powiecie monieckim. Prowadziła go przez ponad trzydzieści lat, bo do 2010 roku. Szczytowym osiągnięciem zespołu był występ w czasie wizyty Jana Pawła II w Białymstoku w 1991 roku, z pieśnią powitalną autorstwa Elżbiety. Była inicjatorką powstania zarejestrowanego na początku 1983 roku Knyszyńskiego Towarzystwa Regionalnego im. Zygmunta Augusta. Do końca życia brała udział w pracach Towarzystwa. Razem z mężem Tadeuszem działała w ruchu ludowym oraz w kółkach rolniczych. Przez dwie kadencje była radną Rady Miejskiej w Knyszynie. Działała również w stowarzyszeniach związanych z działalnością literacką. Przez sześć kadencji była sekretarzem białostockiego Oddziału Stowarzyszenia Twórców Ludowych. W 1983 roku założyła w Knyszynie Klub Poetycki. Początki twórczości poetyckiej Elżbiety Daniszewskiej miały miejsce w piątej klasie przedwojennej szkole powszechnej. Utwory z  tego okresu nie zachowały się. Gdy była w  siódmej klasie szkoły powszechnej (rok 1937/1938), uczniowie jej klasy dostali za zadanie prowadzenie przez rok dzienniczka, będącego kroniką ich życia. Z tego obowiązku wywiązała się tylko Elżbieta. Z sześciu zeszytów dzienniczka przetrwał tylko jeden i to niekompletny. Jest jednak on cennym świadectwem życia, wychowania patriotycznego i aktywności przedwojennej szkoły. Druga wojna światowa, szybkie zamążpójście, rodzenie i  wychowywanie trójki dzieci, ciężka praca na gospodarce – wszystkie te czynniki spowodowały, iż Elżbieta na wiele lat zarzuciła pisanie. Dopiero w 1962 roku, gdy choroba przykuła ją do łóżka, bezczynność z nią związana była bodźcem do sięgnięcia znów po pióro. Przez wiele lat nie odważyła się na publikację swoich wierszy. Debiutowała dopiero w 1969 roku wierszem „Radość pracy”, zamieszczonym na łamach „Chłopskiej Drogi”. Wtedy też poznała Melanię Burzyńską, poetkę ludową z Jaświł. Dopingowała ona Elżbietę do pisania i publikowania utworów. Przez wiele lat Elżbieta Daniszewska i Melania Burzyńska były wizytówkami literackimi Białostocczyzny. Poetka została zaliczona do kręgu poetów ludowych, ale uprawiała nie tylko twórczość poetycką. Oprócz poezji zajmowała się pisaniem utworów prozatorskich, małych form teatralnych, gawęd, tekstów piosenek i scenek rodzajowych dla Kołowrotków. Brała udział w licznych konkursach ogłaszanych przez związki literackie, organizacje społeczne czy czasopisma, zdobywając wiele nagród. Do najbardziej znanych konkursowych utworów należy napisany w  1986 roku „Mikrokosmos”. Publikowała swoje utwory na łamach licznych czasopism. Brała udział w wielu spotkaniach z czytelnikami, imprezach poetyckich. Występowała w radiu, telewizji, a także udzielała wywiadów dziennikarzom z gazet. Osobnym rodzajem aktywności był udział w konkursach recytatorskich. Zdobywała w nich liczne laury. Popisowym utworem recytatorskim była „Konopielka” Edwarda Redlińskiego. Swoją działalnością Elżbieta Daniszewska rozsławiała Knyszyn. Najbardziej intensywny okres jej twórczości literackiej i aktywności społecznej trwał do połowy lat osiemdziesiątych.”